Wśród dzieł szczęśliwych czasów znaczące miejsce zajmuje obraz “Widok na jezioro Nemi na przedmieściach Rzymu”, napisany najwyraźniej około 1825 roku. W tym małym płótnie, należącym do najlepszych dzieł rosyjskiego malarstwa pejzażowego, wyraźnie widać główne cechy nowego systemu sztuki Shchedrina. “Widok na jezioro Nemi” obcy jest celowym efektom, które składają się na samą istotę akademickiego krajobrazu. W hojnym krajobrazie nie ma klasycznych gajów, ani wodospadów, ani wspaniałych ruin; idealizacja ustępuje miejsca żywemu i prawdziwemu odtworzeniu obrazu natury.
Podstawą nowej metody nie jest “kompozycja” krajobrazu, ale bezpośrednia i dokładna obserwacja natury. Wąska ścieżka, wyłożona starymi drzewami, wieje wzdłuż wybrzeża i wbija wzrok w głębię obrazu. Na pierwszym planie jest kilka postaci: dwie chłopki rozmawiają na plaży, mnich idzie, a chłopiec-kierowca prowadzi za nim osła. Dalsze widoczne spokojne, jasne wody jeziora; w głębi, zamykając horyzont, wysoka, zalesiona góra staje się niebieska. Miękkie rozproszone światło zalało obraz, przez gałęzie drzew na piaszczystej ścieżce, blask słońca spada, woda błyszczy srebrem w słońcu, a przezroczysta osłona powietrzna otula obiekty bliskie i dalekie.
Realistyczne opanowanie przestrzeni jest jednym z głównych osiągnięć Shchedrina na tym obrazie. Nie ma już skrzydeł ani kamieni milowych wyznaczających głębokość. Liniową perspektywę zastąpiono anteną. To prawda, że trzy tradycyjne plany są nadal zachowane na obrazie, ale droga w głąb ich łączy je ze sobą i sprawia, że przestrzeń jest ciągła. Artysta nie jest już usatysfakcjonowany wierną reprodukcją poszczególnych części; szuka integralności ogólnego wrażenia i organicznej jedności wszystkich elementów składających się na krajobraz.
Przesyłanie światła i powietrza, jedność iluminacji, łączenie obiektów i planów przestrzennych, jest głównym środkiem, dzięki któremu obraz nabywa tę integralność. Malowniczy system, opracowany przez Shchedrina w oparciu o badania natury na świeżym powietrzu, otwiera nową stronę w historii krajobrazu. Nic dziwnego, że innowacja rosyjskiego mistrza nie została natychmiast doceniona i wywołała protesty konserwatywnej krytyki artystycznej. Wydawało się ideologom sztuki akademickiej, że Shchedrin “przestrzegał niewolniczej imitacji natury, unikając odstępstw nawet na korzyść wdzięku”.
Rzeczywiście, artysta świadomie odmówił warunkowych i fikcyjnych efektów, które uznano za “eleganckie” w kręgach zbliżonych do Akademii Sztuki. Ale oczywiście był bardzo daleki od biernego kopiowania natury. Jego zdjęcie nie tylko oddaje prawdziwy wygląd brzegów jeziora Nemi, ale także odkrywa z głębokim i autentycznym wglądem poezję włoskiej natury, jej słoneczny spokój i światło, spokojną harmonię. Liryczne przeżycie natury zbliża Shchedrina do romantyków. Obraz słonecznego Włoch stworzony na jego obrazach znajduje analogię w poezji Batyushkova, Baratyńskiego i młodego Tiutczewa. Realistyczne cechy wyraźnie pojawiają się w ich romantycznym światopoglądzie. Wraz z poetami swojego pokolenia, Shchedrin stworzył żywy i integralny obraz natury,