Kaplica Sykstyńska została zbudowana w latach 1475-81, za czasów papieża Syktora IV, a ściany nadal zdobią freski wybitnych mistrzów tamtych czasów. Początkowo łuk był przedstawiany z niebem usianym gwiazdami, aw 1508 papież Juliusz II nakazał namalować trzydziestotrzyletniego Michała Anioła.
Artysta zrobił to, co naprawdę niemożliwe: w ciągu czterech lat napisał na suficie o powierzchni 600 metrów kwadratowych. m ponad 300 figur w najtrudniejszych kątach! Co więcej, technika tzw. „Czystego fresku”, malowania na mokrym tynku, jest bardzo skomplikowana, ponieważ wymaga od mistrza szybkości i dokładności. Dodajemy, że Michał Anioł pracował w wyjątkowo niewygodnej pozycji – leżąc na specjalnie zaprojektowanej platformie, ciągle wycierając farbę, która kapała mu na twarz. Malował kod prawie w samotności: uczniom powierzono tylko drobne szczegóły klatek.
Dla każdej postaci artysta wykonał wiele szkiców i szkic naturalnej wielkości, ale wciąż nie można było ocenić jedności kompozycji, o ile prace były objęte rusztowaniem. Im bardziej uderzająca jest perfekcja fresku! Michał Anioł – nie tylko rzeźbiarz, malarz, architekt, ale także wspaniały poeta – był wrażliwym czytelnikiem Biblii, a forma kompozycyjna, którą znalazł zaskakująco trafnie, odzwierciedla bardzo mozaiczną strukturę Starego Testamentu, która powstała na przestrzeni wieków, składającą się z wielu książek, które są bardzo różne od inne stylistycznie łączą się jednak w jedną monumentalną całość.
Wszystkie części fresku, niezależnie od tego, czy scena fabularna, czy osobna figura, są skończone i samowystarczalne, ale naturalnie łączą się w całość, pod jednym rytmem, a powtarzające się elementy ramy – postacie nagich młodzieńców, medaliony i detale architektoniczne – porównują wzór do złożonego ornamentu, jakby utkanego z ludzkie ciała. Ten człowiek to nie tylko główny, ale jedyny temat dzieł rzeźbiarskich i malarskich Michała Anioła. W przeciwieństwie do innych mistrzów renesansu, dla których żywe zainteresowanie człowiekiem nie zwróciło uwagi na to, co go otacza – natura, architektura, świat rzeczy, Michał Anioł znał tylko jeden środek wyrazu: tworzywa sztucznego ludzkiego ciała.
W obrazach Kaplicy Sykstyńskiej krajobraz, wnętrza, ubrania, przedmioty są obecne minimalnie, tylko tam, gdzie bez nich nie można się obejść; są uogólnione, nie są szczegółowe i nie odwracają uwagi od ludzkich czynów, postaci, namiętności. Takie skupienie się artysty na głównym nie może być bardziej zgodne ze stylem biblijnych legend, w których sceny dramatyczne są streszczone zwięźle, w kilku znaczących, epicko-pojemnych frazach, a ta koncentracja uczuć imponuje znacznie bardziej niż inna kwiecista historia.
Język plastiku – język linii, formy, koloru – brzmi w Michale Anioła tak mocnym, zwięzłym i podniosłym jak wersety Biblii; Patos Księgi Książki jest wcielony tak naturalnie, przekonująco i swobodnie, że jakakolwiek inna interpretacja znanych wątków wydaje się niemożliwa. Księga Genesis odpowiada dziewięciu kompozycjom, które zajmują całe centralne pole skarbca. Aby zapoznać się z nimi w kolejności, w której wątki są przedstawione w Biblii, należy udać się do ołtarza i rozpocząć inspekcję, przechodząc od niej do wejścia.
Pięć scen poświęconych jest stworzeniu świata: „Oddzielenie światła od ciemności”, „Stworzenie luminarzy i roślin”, „Oddzielenie firmamentu od wody”, „Stworzenie Adama”, „Stworzenie Ewy”. Wydaje się, że to właśnie w tych kompozycjach Michał Anioł włożył w siebie najbardziej osobisty – kto, jeśli nie on, obsesyjny rzeźbiarz, był bliski patosu stworzenia! Walcz z materią obojętną, twórz nowe piękne ciała z bezkształtnej, nieożywionej masy, rzeźb ich z gliny, wyrzeźbij z kamienia – ta natchniona praca najbardziej przyciągała mistrza: nie bez powodu porównywał rzeźbę ze słońcem i malował na Księżycu.
Autor słynnych fresków zawsze czuł się przede wszystkim rzeźbiarzem, często powtarzając: „Malarstwo nie jest moim rzemiosłem”. A Bóg Michała Anioła pojawia się przed nami zwycięski chaos Rzeźbiarza Wszechświata. Twarz Savaofa jest prawie zniekształcona przez udręki kreatywności, a potem piękna w swojej koncentracji. Jego potężne muskularne ciało, dłonie jego silnych, wrażliwych rąk emanują energią. Bóg nie musi dotykać swoich dzieł – są posłuszni jego pewnym swobodnym gestom. W Rozróżnieniu Światła od Ciemności, Sawaoth rozprzestrzenia się bezkształtne mgły mgły i to tak, jakbyśmy usłyszeli hałas wielkiego budowania świata. Silnymi ruchami rąk wysyła luminarzy do nieba, daje życie roślinom, uspokaja żywioł wody, a majestatycznym ruchem przynosi żebra Adama do kobiecej i uległej Ewy.
W twórczości Adama, co prawda, najdoskonalsza kompozycja całego obrazu – od władczej ręki Sawyofa do wciąż bezwładnego, drżącego pędzla pierwszego człowieka, strumień emanującej życiem siły niemal emanuje; i jest mało prawdopodobne, aby w światowej sztuce można było znaleźć dokładniejszą formułę „kreatywności i cudów”, bardziej pojemną metaforę dla jedności materiału i ducha, ziemską i niebiańską, niż te dwie aspirujące, prawie już dotykające się dłonie. Krótko przed śmiercią, Michał Anioł zniszczył wszystkie jego szorstkie szkice i szkice – nie chciał, aby jego potomkowie „widzieli jego pot”, a kiedy patrzymy na łuk Kaplicy Sykstyńskiej, wydaje nam się, że największy z artystów Ziemi stworzył swój Wszechświat w nie więcej niż sześć dni.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)