Jeśli w przedstawieniu „Ziemskiego raju” w tryptyku „Ogród ziemskich rozkoszy” Hieronim Bosch pokazuje normalne, naturalne związki, choć nie zawsze humanitarne, to w „piekle” wszystko wywraca się do góry nogami. Najbardziej nieszkodliwe stworzenia zmieniły się w potwory, zwykłe rzeczy, rozszerzając się do potwornych rozmiarów, stają się narzędziem tortur. Ogromny królik ciągnie swoją ofiarę – krwawiący mały człowiek; jeden muzyk jest ukrzyżowany na strunie harfy, drugi jest przywiązany do szyi lutni.
Miejsce, które w kompozycji Raju przeznacza się na źródło życia, jest tu zajęte przez zgniłe „drzewo śmierci”, wyrastające z zamarzniętego jeziora – lub raczej jest to drzewo-człowiek, obserwujące rozkład własnej skorupy. Bosch jest niewyczerpany w swoich opisach kar za różne grzechy. Piekielna muzyka zostanie ukarana za tych, którzy słuchają bezczynnych piosenek i melodii. Węże otaczają tych, którzy mają nierozsądnie objęte kobiety, oraz stolik, na którym gracze grają w kości, a karty zamieniają się w pułapkę.
W tym potwornym świecie rządzi potwór z ptakami, który połyka ludzkie ciała i przepuszczając je przez swoje łono, wrzuca je do dołu, wokół którego są karane za wszelkiego rodzaju grzechy. Porównując z tablicą „Siedem grzechów głównych”, gdzie na obrazie piekła jest podpisane, jakie grzechy są karane, możesz zgadnąć, co tutaj grzeszą grzesznicy. Dolny lewy gnevlivets przybity potwora na pokładzie, tuż nad zazdrosny nękane przez dwa psy – duma patrzy w lustro na zadzie linii, żarłok wymiotuje zawartość żołądka i zapalonym wypróżnia monet. Średniowieczni moraliści nazywali pożądliwość „muzyką ciała” – tu w Bosch wiele instrumentów muzycznych męczy ludzkie ciało, ale w żadnym wypadku nie brzmi. A grzech lenistwa zdaje się symbolizować grzesznika na dole po prawej z papierem na kolanach,
Obrazy straszliwych kar, jakie popełniają grzesznicy, są nie tylko wytworem fantazji Boscha. W średniowiecznej Europie, było masę urządzeń do tortur: „handsaw”, „pas pokory”, „bocian”, „pokutną koszule”, „kozy na buty czarownic, piecyki, kołnierze. „Żelazny hełm” przykręcony do głowy, łamiąc kości czaszki. W zaciśniętych nogach „żelaznych butów” – stopień kompresji zależał od powagi zdania; w tych butach skazani mieli chodzić po mieście, ogłaszając swoje podejście żelaznym dzwonem.
Można śmiało powiedzieć, że wszystko przedstawione przez artystę jest alegorią. Ale o tym, co to jest, jest wiele interpretacji. Podobnie jak większość holenderskich mistrzów, a potem mistrzów holenderskich, symbole Boscha są bardzo różnorodne, nie można wybrać jednego wspólnego klucza do wszystkich jego obrazów. Bohaterowie wykorzystywani przez Boscha zmieniają wartość w zależności od kontekstu i mogą pochodzić z bardzo różnych, czasem odległych od siebie źródeł – od mistycznych traktatów do praktycznej magii, od rytualnych reprezentacji po folklor. Jako artysta, który jest w połowie drogi od średniowiecza do renesansu, Bosch charakteryzuje się racjonalnością, symboliką erotyczną, fascynacją zagadkami, chęcią przełożenia słów i zwrotów frazeologicznych, moralizmu i budowania na obrazy wizualne.