To jest ołtarz na święta, kiedy drzwi są szeroko otwarte.
W górnym wierszu obrazu:
Bóg Ojciec panuje wszędzie. Uroczyście siedzi na tronie, kierując beznamiętne spojrzenie w przyszłość. Jego ściśle symetryczne cechy są doskonale piękne. Głowa otacza blask na złotym tle, a tiara błyszczy zimnym blaskiem. Klejnoty są nabijane dużym zapięciem na piersi Boga Ojca i koroną u stóp tronu. Rubinowy kolor ubrań podkreśla matowy połysk pereł, przelew zielonych szmaragdów i niebieskich szafirów. Prawa ręka Boga Ojca jest podniesiona, w lewej trzyma berło czystego kryształu. Każdy szczegół tego ponad półmetrowego obrazu jest wykonany z precyzją jubilera i tak dokładnie, że publiczność wydaje się czuć miękkość tkanin, zimno metalu i kruchość kryształu. Tuż pod Bogiem Ojcem jest Dziewica Maryja i św. John the Baptist, jeszcze niżej – śpiewające anioły i grające anioły.
Dwie grupy przedstawiające anioły grające muzykę i śpiew, najsłynniejsze szczegóły części ołtarzowej. Chociaż naukowcy sugerowali, że pierwotnie miały one być osobnymi częściami, wyraźnie pasują one do kanonów ikonograficznych.
„Singing Angels” stoją przed rzeźbionym stolikiem z nutami. Wyraz ich twarzy jest inny: niektóre mają brwi uważnie zmarszczone, inne spokojne, niektóre patrzą na notatki, inne skupiają się na rozproszeniu w przestrzeni. Jeszcze 500 lat temu van Mander, pierwszy historyk sztuki niderlandzkiej, pisał z podziwem, że widz może łatwo odgadnąć z ruchów aniołów, którzy między nimi śpiewają wysokie tony, altówkę, bas lub tenor, ale wszystkie różne głosy łączą się w jeden chór, a majestatyczny piosenka
Ubrania dekoracyjne, ze starannie napisanymi szczegółami i naturalnymi kształtami, zwiększają siłę tej ogromnej wizji. Takie realistyczne wykonanie chóru anielskiego oznacza, że w XV wieku w Holandii, gdzie muzyka odgrywała w tamtym czasie znaczącą rolę w społeczeństwie, istniała intymność między świeckimi ideami liturgicznymi dotyczącymi śpiewu i muzyki.
Połączone z trio Boga Ojca, otoczone Maryją Dziewicą i świętym Janem Chrzcicielem, te bezskrzydłe anioły należą do „niebiańskiego regionu” i nie tylko śpiewają chwałę Bogu, ale także inwokują muzykę sfer.
Najbardziej skrajne drzwi przedstawiają pierwszych ludzi – Adama i Ewę, scenę kłótni ich dzieci – Kaina i Abla.
Drugi, dolny rząd:
Dedykowane do sceny „Adoracja Baranka” I jest najważniejsze. Dno pięciu drzwi poświęcone jest uwielbieniu ofiary zadośćuczynienia Chrystusa, której symbolem jest białe jagnię, stojące na ołtarzu. Tłumy ludzi, świętych i prawych ludzi, mężczyzn i kobiet, jak cała ludzkość, zbierają się do niego.
Religijna jedność zamienia się w solidarność i braterstwo, wspólnotę duchową wszystkich narodów na cudownym, spokojnym krainie, pachnącą rozmaitymi kwitnącymi drzewami i ziołami, ocienionymi przez czyste błękitne niebo, skąpane w promieniach promiennego słońca. Uczucie harmonii między wszechświatem a człowiekiem wyraża się również w łatwo zauważalnej kompozycji, szczególnie w promienistym, radosnym ułożeniu kolorów. Świat radosnej urody otwiera się przed oczami widza. W nim każdy mały jest cenny i konieczny.
Używając przezroczystości farb olejnych, van Eyck osiąga wyjątkowe efekty błyszczącej powierzchni obrazu i prawdziwej dokładności odwzorowania kształtu. Odblask zwiększa głębię koloru, jego siłę. Głównym akordem kolorystycznym systemu malarskiego ołtarza są ogniste kolory czerwony, niebieski i zielony, skoncentrowane w ubraniach Boga Ojca, Maryi i Jana. Dzięki realistycznym technikom ołtarz Ghent stał się szkołą nie tylko dla Holendrów, ale także dla europejskich mistrzów. Był studiowany i wielokrotnie kopiowany
Był czas, gdy części tego wspaniałego ołtarza trafiły do różnych muzeów. Prawdziwy Adam i Ewa zostali zastąpieni przez kopie, na których przodkowie ludzkości pojawili się w skórzanych fartuchach, gdy czysty władca Józef II nakazał zastąpienie oryginałów przyzwoitymi kopiami.
Po zdobyciu Holandii Napoleon przywiózł do Paryża ołtarz Ghent, ale w 1816 roku powrócił do swojej ojczyzny. To prawda, że w tej formie, że jeden z tych, którzy zobaczyli te okiennice, wydawali się całkowicie rozpieszczeni.
Drzwi tego naprawdę nieocenionego skarbu stały wówczas na podłodze jednego z kościołów i były pokryte pyłem, który podczas podróży po prostu w nich pochowany. Jednak kluczowy opiekun, który prowadził podróżnika przez kościół, ucieszył się z powrotu z wygnania tego skarbu. Pragnąc udowodnić swoje zasługi, splunął na jeden z paneli, a potem wytarł to miejsce chusteczką, nie podejrzewając wcale o swój barbarzyństwo. Historia Sprawiedliwych Sędziów była dramatyczna. W 1934 roku został skradziony, a złodziej piłował planszę. Następnie umieścił część obrazu w magazynie kolejowym. Kiedy zadzwonił, zadzwonił pod numer kamery do władz, chcąc pokazać, że jest właścicielem innej części obrazu. Żądał od rządu belgijskiego okupu, ale władze nie przyjęły jego warunków i odtąd wszystkie ślady „Sprawiedliwych Sędziów” zostały utracone.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)