Malarstwo włoskiego artysty Pompeo Batoniego „Triumf Republiki San Marino”. Wielkość malowania 234x 160 cm, olej na płótnie. San Marino to republika, najmniejsze i najstarsze państwo europejskie, leżące w środkowych Włoszech, pomiędzy prowincją Forli od północy a Pesaro-e-Urbino od południa. Historia Legenda przypisuje założenie San Marino świętemu Marinusowi, który uciekł z Dalmacji w pierwszej połowie IV wieku przed prześladowaniami religijnymi i pracował w Rimini jako kamieniarz. Św. Marinus otworzył kamieniołom na górze Titano, a następnie, szukając samotności, zbudował sobie małą celę na szczycie i opuścił świat. Sława jego świętego życia przyciągała tłumy pielgrzymów, a wkrótce w pobliżu jego celi powstał mały klasztor. Ten klasztor, nazwany jego założycielem,
W ciągu następnych stuleci jego nazwisko jest kilkakrotnie wspominane w historycznych zabytkach; najwyraźniej cały czas utrzymywał niezależność polityczną. Na początku drugiego tysiąclecia rządziło nim popularne zgromadzenie złożone z przywódców rodzin. W XIII wieku moc zgromadzenia narodowego została zastąpiona władzą wybranej Rady Generalnej. Od XI do XIII wieku własność republiki rozszerzyła się nieco, kupując od sąsiadów małe plamy ziemi. W XIII wieku San Marino, znajdujące się między posiadłościami hrabiów Montefeltro, Ghibellianów, a miastem Rimini, które stało za Guelphami, było zaangażowane w walkę między obiema stronami. San Marino zawarł przymierze z hrabiami Montefeltro, za co został poddany przekleństwu papieża Innocentego IV. Tata kilkakrotnie próbował przejąć San Marino, ale bez powodzenia.
Powodem dalszych starć było prawo azylu, które San Marino przyznało wszystkim uciekinierom z obszaru Kościoła. W 1739 r. Dwóch Sanmarinas, P. Lolly i M. Belzoppi, niezadowolonych z rządu, planowali obalić go i przywrócić władzę zgromadzenia narodowego, ale zostali aresztowani na czas. Legat papieski w Romagnie, kardynał Alberoni, najprawdopodobniej będąc z nimi w związku, zażądał uwolnienia i duchowego sądu. Republika odmówiła. Następnie Alberoni aresztował wszystkich patrycjuszy Sanmarin, którzy opuścili ojczyznę, zamknął granicę republiki za przywóz i wywóz towarów i pomaszerował z wojskiem do San Marino, które okupował przy wsparciu kleru i części ludności sympatyzującej z konspiratorami. Większość ludności była przeciw niemu: wjechała do katedry na przysięgę papieża, odmówił; potem tłum był zamknięty w katedrze i przez kilka dni zmuszony był do złożenia przysięgi przez głód.
Jednak papież Klemens XII nie pochwalał zachowania kardynała i przywrócił republikę, która znalazła na tronie silnych orędowników. Muzeum San Marino, założone przez słynnego włoskiego archeologa Bartolomeo Borghesiego. Muzeum starożytnej broni, Muzeum św. Franciszka Pinakotheka. W miejscu niepokonanego starożytnego kościoła Pieve, Bazylika św. Marinusa jest bazyliką del Santo w stylu neoklasycystycznym. Tutaj przechowywane są relikwie św. Marinusa. Pałac rządowy w stylu neogotyckim. Fasada pałacu zdobią herby Republiki San Marino. W klasztorze kapucynów na miejscu starożytnej kaplicy wzniesiono kościół św. Kwiryna. Państwowe Muzeum znajduje się obecnie w pałacu Perugi Beluzzi.