Fabuła tego fresku znalazła się w serii epizodów z historii życia Maryi. Te malowidła są jednymi z najbardziej znanych i najbardziej szanowanych dzieł artysty, a chwała Ghirlandaio kojarzy się przede wszystkim z Kaplicą Tornabuoni. Tłem wydarzeń była Florencja. Scena narodzin Marii to przestronna sypialnia – duża sala, którą Ghirlandaio widział wielokrotnie podczas wizyty w domu Tornabuoni.
Przestrzeń sali jest podzielona przez pilastry ze stiukowym wzorem przedstawiającym lampy, które powtarza się na ściennych panelach wytłaczanej skóry lub, co bardziej prawdopodobne, z drewna lub pietra serena. Nad nimi złoty napis: Nativitas tua genitrix virgo gaudium annunziavit universe mundo. Na panelach ściennych artysta pozostawił swój podpis: na pierwszym panelu – „Bigordi”, na trzecim – „Grillanda”. Taniec putta na fryzie, przenoszenie tacek z owocami, granie na cithars, cymbałach i fletach wśród trzepoczących wstążek i welonów, jest oczywistym odwołaniem do Donatello, rzeźbiarza florenckiej szkoły. „W drugim opowiadaniu – Narodzinach Maryi, zrobionych z wielką starannością, wśród innych niezwykłych cech tego miejsca, w przedpokojnie skonstruowanym pokoju znajduje się okno, oświetlające sypialnię i powodujące, że ktoś oszukuje
Przez to okno ciepłe światło zalewa pomieszczenie, oświetlając schody, po których mijały kobiety, które odwiedziły Annę. Nie biorą udziału w tym, co się dzieje, ale są zamrożeni, jak pielgrzymi na progu świątyni. Wśród nich stoi bardzo młoda dziewczyna w aksamitnej sukni wyszywanej złotem, lekko związanej sztywnym, dorosłym strojem, prawdopodobnie noszonym po raz pierwszy. Najprawdopodobniej jest to Giovanna Tornabuoni, jedyna córka bankiera, która zastępując zmarłą matkę, odgrywa pierwszą oficjalną rolę w tej ceremonii. Cztery kobiety za nią czują się bardziej swobodnie. W trzech z nich starsze Ghirlandaio mogły portretować zmarłą matkę dziewczynki i ciotki Dianorę i Lukrecję. Jednak to ona pozostaje protagonistką – przyszła odwiedzić świętą Annę, leżącą na wysokim łóżku, podczas gdy pokojówki przygotowują kąpiel dla noworodka. Dziecko wygląda zdrowo i rumianko, gotowe zareagować na uśmiech młodej niania trzymającej ją w ramionach.
Scena przeniknięta jest delikatnym światłem grającym w strumieniu płynącej wody. „Jedna z nich trzyma dziecko w ramionach, a twarz sprawia, że śmieje się z kobiecą łaską, naprawdę wartą stworzenia, tak jak ta, nie wspominając o wielu innych uczuciach wyrażanych przez każdą figurę.” Po lewej stronie, na schodach, scena spotkania Joachima i Anny rozgrywa się niemal niedostrzegalnie – nie przy Złotej Bramie Jerozolimskiej, ale przed drzwiami jego domu. „Ghirlandaio ujawnił w swojej pracy, wyraźny jak świt letniego dnia, całą tajemnicę uprzejmego wieku, w którym miał szczęście żyć i który miał taki urok, że nawet jego współcześni wykrzykiwali:” O, błogosławieni bogowie! Cóż za szczęśliwy czas! „
(1 votes, average: 5,00 out of 5)