Saint Liberata lub Vilgefortis jest katolicką świętą, patronką dziewcząt, które chcą pozbyć się denerwujących wielbicieli. Według legendy była córką króla portugalskiego – upartą poganką, która chciała uchodzić za króla Sycylii.
Jednak nie chciała wyjść za mąż za żadnego króla, ponieważ była chrześcijanką i przyjęła ślub celibatu. Starając się zachować przysięgę, księżniczka modliła się do nieba i znalazła cudowne wybawienie – wyrosła gęsta, długa broda; król Sycylii nie chciał poślubić tak przerażającego człowieka, po czym gniewny ojciec kazał jej ukrzyżować. Znany również jako Kummernis, Ontokommen, Livrade, aw Anglii jako Ankamber. Do niedawna męczennik przedstawiony na fragmencie ołtarza identyfikowany był ze św. Julianem. Teraz uznaje się, że jest to święta Liberata, ukarana przez jej pogańskiego ojca za modlitwę do Pana za pojawienie się jej brody, pragnienie pozostania dziewicą.
Kult tego świętego pochodzi z południa Holandii. W katedrze w ‚s-Hertogenbosch znajduje się ołtarz poświęcony męczennikowi, w którym ona, jak tutaj, przedstawiona jest jako bez brody. Utworzony wkrótce po 1500 r., Ołtarz Boscha cierpiał od czasu do czasu, szczególnie na bocznych klapach, na których pierwotnie przedstawiono darczyńców. Najwcześniejsza wzmianka o tym tryptyku zawarta jest w książce „O malarstwie weneckim” Antonio Marii Zanettiego, która opisała obrazy w kolekcji doży.
W XIX wieku tryptyk przewieziono do Wiednia, a dopiero w 1919 roku. po pierwszej wojnie światowej powrócił na swoje dawne miejsce, poważnie uszkodzony. Obecność słabej postaci nie wyjaśnia sprzeczności złożonej ikonografii obrazu. Wcześniej zakładano, że tryptyk jest poświęcony św. Julianowi, którego kult jest bardzo popularny w północnych Włoszech. Została sprzedana przez handlarzy niewolników Euzebiuszowi, który mógł być przedstawiany jako postać przygnębiona. Niektórzy badacze zakładają, że jest tutaj przedstawiany inny czczony święty – córka króla Portugalii Liberata, ukrzyżowanego na polecenie pogańskiego ojca, aby stał się oblubienicą Chrystusa. W tym przypadku w młodym człowieku można zobaczyć jednego na pięć tysięcy nawróconych na prawdziwą wiarę dzięki staraniom świętego.
Po raz pierwszy i ostatni, Bosch przedstawia scenę męczeństwa z tłumem widzów prezentowanych w wyjątkowo różnorodnych ubraniach. Rozmieszczenie postaci na całej płaszczyźnie obrazu, od dołu do góry, bez perspektywy zmiany planów w głąb, jest hołdem dla średniowiecznej tradycji. Początkowo na drzwiach tryptyku pokazano jego darczyńców. Czczony przez św. Antoniego św. Antoniego, w żaden sposób niezwiązany spisek z centralną częścią tryptyku, na lewym skrzydle i rzekomo dwóch handlarzy niewolników po prawej stronie, jest zapisany na obrazie donatorów. Ten tryptyk jest sygnaturą Boscha. Wykonuje się go gotyckimi literami i tradycyjnie umieszcza na dolnej krawędzi obrazu, a także w pracach z kolekcji Prado w Madrycie: „Siedem grzechów głównych” i tryptyk „Przewoźnik Sekwany”.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)