W 1874 roku Vereshchagin opuścił Sankt Petersburg podczas długiej podróży przez Indie. W pejzażach namalowanych w Indiach artysta okazał się wrażliwy na naturę, harmonię form architektonicznych. Szczególnie wspaniałe są etiudy “Mauzoleum Taj Mahal w Agrze”, “Grobowiec szejka Selima Chishtiego w Fatehpur Sikri”, “Moti Masjid w Agrze”. “Mauzoleum Taj Mahal w Agrze” – prawdziwe arcydzieło malarstwa. Zafascynowany pięknem świątyni, artysta z poetyckim entuzjazmem przekazuje na płótnie całą jego wspaniałość, lekkość form, harmonię proporcji, jego połączenie z otaczającą przestrzenią, barwną ekstrawagancję całego zespołu. Piękna architektura, podobnie jak w lustrze, odbija się w wytłoczonej powierzchni zbiornika. Wygląda na to, że cały ogromny arsenał piktorialnych narzędzi i technik znalazł tu swoje najśmielsze zastosowanie.
Taj Mahal zawdzięcza swoją sławę nie tylko pięknej architekturze, która w zaskakujący sposób łączy majestat i elegancję, ale także romantycznej legendzie z nią związanej. Mauzoleum zostało zbudowane w XVII wieku przez władcę imperium Mogołów, szacha Jahana, na pamiątkę jego ukochanej żony, której śmierć pogrążyła go w nieprzyjemnym smutku. W wieku 15 lat Shah Jahan poznał i zakochał się w Arjumand Banu Begum, 14-letniej córce głównego ministra swojego ojca. Była to piękna i inteligentna dziewczyna szlachetnego urodzenia – pod każdym względem piękna impreza dla księcia, ale, niestety, czekał na tradycyjny sojusz polityczny z perską księżniczką. Na szczęście prawa islamu pozwalają mężczyźnie mieć cztery żony, aw 1612 Shah Jahan poślubił swoją ukochaną.
Ceremonia ślubna mogła odbyć się tylko przy korzystnym układzie gwiazd. Dlatego Shah Jahan i jego narzeczona musieli czekać przez pięć lat, podczas których nigdy się nie widzieli. Krótko po ślubie Ardżumand otrzymał nowe imię – Mumtaz Mahal.
Mumtaz Mahal, ukochana przez lud, niczym bogini o miłosierdzie i wrażliwość i uwielbiany przez męża, żyła przez siedemnaście lat pod czujnym okiem szacha, który nie pozostawił jej ani kroku. Konsultował się z nią we wszystkich sprawach i cenił jej wyroki ponad swoje własne. Jej skromność i lojalność wobec męża były również świetne – nigdy nie była od niego oddzielona i towarzyszyła mu nawet w trudnych i niebezpiecznych kampaniach wojennych.
W 1630, kiedy Mumtaz Mahal towarzyszył Shah Jahanowi w kampanii przeciwko Khan Jahan Lodi, zmarła podczas porodu. Przed śmiercią Mumtaz-Mahal poprosiła Shah-Jahana, by spełnił dwie jej prośby: nie ożenić się ponownie i zbudować mauzoleum dla niej, która nie miałaby sobie równych na świecie. A Shah Jahan uroczyście przysiągł spełnić jej pragnienie. Mauzoleum zostało nazwane “Koroną Pałacu”, czyli w Taj “Mahal” w języku perskim.
Sam cesarz wziął udział w stworzeniu projektu zespołu mauzoleum. Shah Jahan był nie tylko wykształconym architektem – architektura była jego ulubioną formą sztuki. Jego wielka miłość do Mumtaz Mahal i namiętne pragnienie, by jak najlepiej spełnić jej prośbę o śmierć, nie mogły pomóc, ale uczynił go najbliższym w projektowaniu ogromnego kompleksu budynków, które były jednym z samym grobowcem. Kto, jeśli nie on, mógł tak ochoczo sprawić, że pojawienie się Tadż Mahal w harmonii z jasnym wizerunkiem niezapomnianego Mumtaz Mahal i stworzyć nie tylko mauzoleum, ale także pomnik, o architektonicznych i artystycznych cechach prawdziwie przypominających duchowe zasługi zmarłego.