Historia Judith przyciągnęła wielu artystów renesansu. Veronese nie był wyjątkiem. Ze Starego Testamentu wiemy, że Judyta była piękną i bogobojną wdową. Gdy asyryjski watażka Holoferne oblegał jej rodzinne miasto, a zapasy wody były wyczerpane, Judith opuściła miasto ze swoją pokojówką i koszem żywności i udała się do obozu wroga. Ogłosiła Holofernie, że jest gotowa pomóc mu zdobyć miasto.
Dowódca, który rozpalił swoją pasję do Żyda, dał jej wspaniałą ucztę. Kiedy po uczcie pozostali sami, Judith odciąła Holofernesa swoim własnym mieczem. Włożyła go do kosza i wróciła do miasta z pokojówką. Następnego dnia rano dowódca asyryjski został wyświetlony na murach miasta. To dezorientowało armię wroga, a ona, prowadzona przez miejską milicję, uciekła do Damaszku. W latach 80. XVIII wieku Veronese napisał dwa obrazy poświęcone tej historii oraz „Judith and Holofernes”).
Oboje pokazują nam Judith, która właśnie zabiła Holofernesa i odda go swojej pokojówce. Zbawiciela miasta pojawia się przed widzem młoda blond kobieta ubrana w stylu weneckim z XVI wieku. Biel jej skóry jest wyjątkowo podkreślona ciemnym tłem.
