W XVII wieku. w malarstwie nastąpił jeszcze bardziej sztywny podział na gatunki, takie jak scena domowa, portret, krajobraz i martwa natura. Wynikało to z faktu, że sztuka stopniowo odchodziła od ścisłych ram religijnych zadań, stając się dostępnymi dla większej liczby osób. Demokratyzacji towarzyszyło dążenie do upodobania się do gustów najszerszej publiczności, ale nie należy myśleć, że malarstwo utraciło swoją podstawową zasadę. Wręcz przeciwnie, na tej ścieżce znaleziono wiele interesujących znalezisk.
Jednym z wybitnych mistrzów holenderskich z XVII wieku, który pracował w gatunku sceny domowej, był Jan Steen. Ściana obrazów – nie moralność, nie zaproszenie do refleksji nad „wiecznymi pytaniami”. Są to zabawne szkice codzienności, które artystka widzi, czasem z grubiańskim humorem, czasem z subtelną ironią. Narracja dominuje na płótnach, a sam Sten wydaje się być wspaniałym opowiadaczem.
Wiadomo, że Sten był właścicielem karczmy, która jest bardzo ciekawym punktem w biografii artysty. W tamtym czasie malarstwo było zawodem nisko opłacalnym, więc wielu artystów szukało dodatkowych źródeł utrzymania, co nie było haniebne. Ponadto codzienne znajomości i ciągłe obserwacje różnych typów ludzi trenowały oczy, zwiększały zainteresowanie szczegółami, co pozwoliło Wallowi osiągnąć niesamowitą łatwość pisania, aby przekazać cały posmak sytuacji w sposób jasny, zabawny i dokładny. A sam Sten był pogodnym człowiekiem i szczerze kochał to, co przedstawiał. Sceny jego obrazów często stawały się scenami ogólnej radości, zadowolenia z mnóstwa ludzi tańczących, śpiewających i śmiejących się.
Ściany bezpośrednio na obrazie takich właśnie chwil. Jest mistrzem składu wielowymiarowego i szczegółowym opisem, ostrą charakterystyką postaci i przeniesieniem nastrój. Nieznaczne na pierwszy rzut oka szczegóły odgrywają w Wall prawie główną rolę. Malarz używa ich kombinacji i precyzyjnego pozycjonowania, aby odtworzyć atmosferę wydarzenia na płótnie, podkreślając indywidualne cechy jego postaci. Szczegóły są zjednoczone, połączenia są ustalane między nimi, zaczynają wchodzić w interakcje, aw rezultacie powstaje holistyczny obraz, w rzeczywistości niemożliwy do zwątpienia.
Żywa ilustracja tego wszystkiego, co zostało powiedziane, może posłużyć jako obraz „Dancing Company”, napisany w 1663 roku. Fabuła jest taka sama: ludzie, podekscytowani winem, którzy akurat byli w tym samym czasie w tym samym miejscu, zaczynają przyjmować irracjonalne uczucie radości. Rozprzestrzenia się, ludzie stopniowo zaczynają się „zarażać” od siebie nawzajem, a teraz wszyscy ulegają impulsowi ogólnego nastroju, który w zadziwiający sposób może zjednoczyć zupełnie inne postacie.
Ściana wyraźnie pracuje nad kompozycją. Główny wątek fabularny – para tańcząca – umieszcza się w tle ściśle w centrum. Para jest „węzłowym” momentem w kształtowaniu ogólnego nastroju ludzi i atmosfery na płótnie. Po bokach artysty reszta uczestników imprezy. Ich lokalizacja powinna być taka, aby stworzyć złożoną symetrię. Jednym z możliwych sposobów jest ta sama liczba osób po obu stronach. W życiu może się to zdarzyć tylko przez przypadek, a Wall musiałby grzeszyć przeciwko rzeczywistości. Malarz wybrał inną drogę. Po umieszczeniu większej liczby osób po lewej stronie ściany dwóch muzyków po prawej stronie nieznacznie wznoszą się ponad ogólny poziom, tym samym utrzymując środek na tancerzach.
Znaczenie „Dancing Company” ujawnia się poprzez szczegóły. Artysta zaprasza nas do zadania pytania: gdzie jest jednocząca zasada ludzi? Ale wystarczy spojrzeć na beczkę wina na środku obrazu – a odpowiedź na takie pytanie jest sama w sobie.
W innej, równie sławny obraz ten sam temat „imprezowiczów”, utworzonych wokół 1660, Jan Steen rzekomo przedstawiono na obrazie pijanego mieszczan sam i jego żona, Margaret. Ten obraz jest nasycony beztroskim nastrojem i humorem dobrodusznym, typowym dla wielu dzieł muru. Dzięki precyzyjnym pociągnięciom artysta nadaje niemal wyczerpujące cechy zarówno uczestnikom sceny, jak i młodej kobiecie, która spała na skraju stołu i ironicznie uśmiechniętemu mężczyźnie. Niezawodnie wypisane obiekty otaczające są ważnymi uderzeniami dla bardziej subtelnego zarysu znaków postaci. Można powiedzieć, że w tym autoportrecie Sten ujawnia ważną stronę swojego życia – treść tawerny.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)