W 1798 r. Stepan Stepanovich Apraksin i Ekaterina Vladimirovna Golitsyn urodziła córkę Sophię. Oczywiście, jej trening i wykształcenie nie narzekały. Ogromny dom małżonków Apraksinów w Moskwie nazywano „szkołą oświecenia”, a kino domowe było prawie najlepsze. W jednej z oper, wśród bajecznego luksusu dekoracji scenicznych, krążyły żywe sarny.
Wraz z artystami z kapeli byli europejskimi celebrytami, których przyciągały ogromne opłaty. Na premierze Apraksina byli najwybitniejsi ludzie teatralni: Gideonov, Vyazemsky, wuj Puszkina, Wasilij Lichowicz Puszkin, który napisał lekkie „sztuki” dla teatru Apraksin i często sam recytował je ze sceny. A na premierze „Sroka-złodziei” Rossiniego z Apraksinem w 1827 r. Odwiedzi Aleksander Siergiejewicz Puszkin. W wieku 19 lat została przydzielona Aleksiejowi Grigoriewiczowi Szcherbatowowi, generałowi z piechoty, uczestnikowi wojny 1812 roku, który otrzymał wiele nagród. Owdowiały generał był o 22 lata starszy od oblubienicy. Portret Sophii Scherbatovej, wykonany przez Orest Kiprensky w 1819 roku, podczas miesiąca miodowego małżonków: zamyślona, delikatna, natchniona dziewczęca twarz. Długoterminowa podróż zagraniczna będzie służyć łączeniu małżonków, którzy żyli szczęśliwie, pomimo różnicy wieku. Sophia będzie matką sześciorga dzieci.
Szcherbatowowie powrócili do Moskwy dopiero w 1826 roku. Z biegiem czasu salon młodej księżniczki stał się „centrum całej starej stolicy: pradawnej, świeckiej i charytatywnej”. Puszkin, Żukowski, Wiaziemski, Tyutczew, Turgieniew, Gogol, Baratyński, Mitskevich, Liszt, Rubini, Rossini, Patti, Polina Viardo zostali zapisani na jej album. Poświęcała się notatkom i wierszom. Stając się personifikacją „Wielkiej Damy” przez lata, Sofia Stepanovna nie lubiła jednak rozpieszczania i bezczynności. „Wyróżniała ją prostota życia, uwielbiała wcześnie wstać” – czytamy w jego wspomnieniach. W 1835 roku, po 28 latach służby wojskowej, mając 33 bitwy i kilka poważnych ran, książę Szcherbatow przeszedł na emeryturę, aw 1843 roku zastąpił moskiewskiego gubernatora generalnego żoną swojego wuja, księcia Dmitrija Golicyna.
Kiedy jej mąż objął urząd, pierwszym krokiem w Sofii Stepanovna było ustanowienie w Moskwie Towarzystwa Opieki nad biednymi Społeczeństwem. A jeśli inicjatywa charytatywna należała do cesarzy, to Sofia Stepanovna, jako pierwsza dama stolicy, dała przykład moskiewskim damom. Grupa energicznych, przedsiębiorczych kobiet natychmiast zebrała się wokół niej. W 1848 roku zmarł Aleksiej Grigoriewicz Szcherbatow. Sofya Stepanovna, wdowa po pięćdziesiątce, przeżyje swojego męża przez czterdzieści osiem lat, pozostając „mobilnością, aktywnością, świeżością wrażeń, jasnością umysłu” aż do ostatnich dni. Ona da całą swą siłę wychowaniu dzieci i – w sprawach miłosierdzia i współczucia, których chwała rozejdzie się po całej Rosji.
Sofya Stepanovna utworzy Komisję Techniczną Komisarzy, weźmie udział w pracach komitetów więziennych. Jej dziełem będzie społeczność sióstr miłosierdzia Nikolski, którą organizuje wspólnie z filantropem, doktorem Fiodorem Pietrowiczem Haasem. Będzie pielęgnować talent współczucia dla ludzi w swoich dzieciach. Córka Olga stanie się szefem schronienia Marii Magdaleny dla dziewcząt łatwych cnót, które postanowiły powrócić do prawego życia. Z inicjatywy jego syna Aleksandra zostanie otwarty miejski szpital w Moskwie, którego przewodniczący będzie do końca życia. Wtedy szpital będzie nazywał się Szcherbatowska na jego cześć. Teraz jest Szpital Dziecięcy Rusakovskaya. Nawet w imieniu swoich braci i sióstr Aleksander przekaże Moskwie dom, odziedziczony po matce, z propozycją zorganizowania w nim szpitala dziecięcego. Szpital, oczywiście, nosił nazwę Sophia.