Portret M. I. Lopukhiny jest często nazywany najbardziej poetyckim dziełem V. L. Borovikovsky’ego. Możesz, być może, ocenić ją jako najwyższe osiągnięcie sentymentalizmu w malarstwie rosyjskim. Kult naturalności, tkliwe uczucia tkwiące w tym obszarze, chęć połączenia się z naturą, wyrażają tu szczególną pełnię. W obrazie wszystko zgadza się, w harmonii ze sobą: zacieniony kącik parku, chabry wśród uszu dojrzałego żyta, blaknące róże, zrelaksowana postawa młodej kobiety, prosta suknia pasująca do obozu i, oczywiście, urocza twarz pełna zaskakującego uroku.
Rano świeżości skóry, w rozmarzonym spojrzeniu, w rozmarzonym uśmiechu, nawet w niektórych nieregularnościach cech Lopukhina, jest prawdziwe piękno, duchowe i liryczne, nieodłączne od rosyjskich kobiet. Technika malowania Borowikowskiego jest równie emocjonalna i przejrzysta. Pędzel łatwo dotyka płótna, otulając całe powietrze mgiełką, cienkimi, płynącymi warstwami farby, jednak tworząc bryły z wielką plastycznością, rozkład kolorów przechodzących jedna na drugą podlega elegijnemu rytmowi. Nabyte przez P. M. Tretyakov w latach 1885-1890. Historia rosyjskiej sztuki zna prace, które są punktem zwrotnym w rozwoju naszego malarstwa portretowego. Wśród takich przełomowych dzieł jest portret M. I. Lopukhina, napisany przez Borovikovsky’ego w 1797 roku.
Tak jak mistrzowie ceremonialnego portretu otoczyli bohaterów atrybutami wskazującymi na ich rangę i znaczenie społeczne, Borovikovsky otoczył Lopukhina obrazami obiektów, które pomagają odkryć jej wizerunek. Taki zbieg okoliczności w przyjęciu nie powinien nas zaskakiwać: wszak sam Borovikovsky był wybitnym mistrzem reprezentacyjnego portretu. Ale w tym przypadku, w portretie Łopuchiny, “dzielnice” są wezwane do odgrywania zupełnie nowej roli, jak na razie nie ich charakterystycznej roli – do ujawnienia nie społecznego znaczenia i pozycji społecznej osoby, która jest przedstawiana, ale do głęboko intymnych aspektów jego charakteru. Krajobraz otaczający postać Lopukhiny jest krajobrazem, a głównym tematem portretu jest połączenie człowieka z naturą. Dla estetyki końca XVIII wieku ten temat jest szczególnie charakterystyczny.
Jednak w jego rozwiązaniu wciąż jest wiele uwarunkowań – przyroda wiejska, przedstawiona przez Borowikowskiego, jest postrzegana jako ozdobny park dworski. Ale jak nie wspomnieć, że uwagę artysty niemal po raz pierwszy w sztuce rosyjskiej pociągają typowe cechy narodowego rosyjskiego krajobrazu – białe pnie brzozy, chabry i złote kłosy żyta. Typ narodowy podkreśla się w obliczu Lopukhiny. W tym obrazie Borovikovsky podchodzi do figuratywnego ucieleśnienia rosyjskiego ideału kobiecego piękna, który ukształtował pod koniec XVIII wieku pod wpływem idei sentymentalizmu. Lopukhina ubrana jest w prostą białą suknię z prostymi fałdami, przypominającą zabytkowy chiton. Skromność sukni wydaje się być w opozycji do ozdobnej przepychu ceremonialnych portretów.
Szal jest rzucony na ramiona Lopukhiny. Inklinacja postaci rytmicznie powtarza się w linii krajobrazu; Dzięki tej technice artysta ponownie podkreśla ideę jedności natury i człowieka. Liryczny nastrój portretu wyraża się również w jego kolorystyce, lekkości i przestronności, zbudowanej na stłumionym odgłosie białych, liliowych, srebrzystych i delikatnych odcieni zieleni, przebijanych niebieskawymi odruchami. Jednak bez względu na to, jak wysoko sceniczny jakość portretu, bez względu na to, w jaki sposób nowe i charakterystyczne dla jego prac projektowych Borovykovs’kogo nie mógł na swój wiek, aby być na dzień dzisiejszy ze względu na jego artystycznej wpływów, jeśli sam obraz nie został oznaczony cech głębokiej i prawdziwej witalności. Borowikowski nie tylko stworzył typ charakterystyczny dla kultury rosyjskiej lat siedemdziesiątych XIX wieku i rozświetlony poetycką kobiecością,
Idea artysty przenika w głębiny duchowego świata swojej bohaterki. Niemożliwe jest, aby nie podać tutaj wiersza, który poeta J. Polonsky poświęcił temu portretowi: Dawno minął, a już nie ma tych oczu I nie ma takiego uśmiechu, który cicho wyrażał Cierpienie – cień miłości, a myśli są cieniem smutku. Ale uratował jej uratowany Borovikovsky. Tak więc część jej duszy nie odleciała od nas, I nie będzie tego wyglądu i tego piękna ciała Aby przyciągnąć do niej obojętne potomstwo. Ucząc go kochać, cierpieć, przebaczać, milczeć. W obrazie Łopuchiny Borowikowskiemu udało się tego, czego nie osiągnęli jego literaccy współcześni – ani Karamzin w swojej “Biednej Lisei”, ani poeci z kręgu Karamzin: Borowikowski znalazł środki artystyczne dla prawdziwego wyrażenia emocjonalnego życia człowieka.