Niezwykły talent artysty znalazł żywy wyraz w portretie Ginevra dEste, który wszedł do kolekcji Luwru w 1893 roku. Obraz jest typowy dla portretów wczesnego renesansu, brak mu poczucia fizyczności i przestrzeni. Ale starannie modna sukienka jest napisana, tworząc wraz z głową wyraźną lekką sylwetkę. Tło, przedstawiające kwitnący ogród z trzepoczącymi motylami, jest szczegółowe, ale nie pozostawia wrażenia dzikiej przyrody, ale tworzy wrażenie dziwacznego ozdobnego ornamentu.
W XV wieku portret jako samodzielny gatunek malarski dopiero zaczynał być realizowany. A kształt biblijnego profilu portretowego, powszechnego we Włoszech w tamtych czasach, kojarzy się zwykle ze starożytnymi medalami, które oczywiście służyły jako modele pierwszych takich portretów. Nawet te portrety profilowe, które zostały stworzone jako całkowicie niezależne, kompozycyjne, jak gdyby należały do jakiejś już nieistniejącej całości, są uważane za część dyptyku.
Najwyraźniej więc były to tak często spotykane portrety. I choć większość dyptyków portretowych nie zachowała się w całości, to wyraźnie widać związek obrazu z już nieistniejącą częścią podwójnego portretu. Wszystko to można odgadnąć w niezwykłym pięknie kobiecego wizerunku stworzonego przez Pisanello – z tajemnicą w jej spojrzeniu, być może, na jej myśli lub na tajemniczego rozmówcę.
Księżniczka jest przedstawiona w profilu, na tle motyli i kolorów zlewni. Uważa się, że jest to portret Ginevry d’Este, choć początkowo sądzono, że Margarita Gonzago, żona Leonello d’Este, została uchwycona na zdjęciu. Ten portret został uznany za część kompozycji, w drugiej połowie portret Leonello. Przeciwnicy tej wersji twierdzą, że zazwyczaj obrazy przedstawiające pary małżeńskie miały tę samą wielkość i tło. Ponadto kwiaty na zdjęciu nie należą do symboli Gonzago, a na nim jest tylko wazon – symbol d’Este.
Ginevra d’Este poślubiła władcę Rimini, Sigismondo Pandolfo Malatesta, i została zabita przez niego, gdy dowiedział się o jej bezowocności. Obecność na zdjęciu barw zlewni doprowadziła do hipotezy, że Pisanello namalował portret Ginewry po jej śmierci w latach czterdziestych XVI wieku. Staranne rysowanie szczegółów tła i kolorowej atmosfery płótna to typowe elementy stylu późnogotyckiego, którego Pisanello był wybitnym przedstawicielem północnych Włoch.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)