Portret należy do serii portretów Smolanokowa – uczniów Instytutu Smolnego szlacheckich dziewcząt, napisanych przez artystę na zlecenie cesarzy Katarzyny II.
F. Rzewska jest przedstawiona w niebieskiej, jednolitej sukience, stworzonej dla uczniów drugiej klasy Towarzystwa Oświatowego Szlachetnych Dziewcząt; N. M. Davydova jest przedstawiona w jednolitej sukience o kolorze kawy, ustalonej na pierwszy wiek.
Theodosius Stepanovna Rzhevskaya jest córką generała-porucznika Stepana Matewicza Rżewskiego i Sofii Nikołajewnej, z domu Baronowej Stroganowej. Uczennica Instytutu Smolnego szlacheckich panien, poślubiła księcia M. N. Golicyna, członka Dumy Państwowej, pełnoprawnego członka Rady Państwa, późniejszego gubernatora Jarosławia.
Nastasya Mikhailovna Davydova – Princess. Powstały z gruzińskiej rodziny książęcej. Jej ojciec, generał major Michaił Michajłowicz Dawydow, był gubernatorem Tambowa w latach 80. XVIII wieku. Uczennica Instytutu Smolnych Szlachetnych Dziewcząt,
Ścisła architektoniczna konstrukcja z całą jasnością znajduje się w prostym i “lakonicznym” obrazie Rzewskiej i Dawydowej, który nie zawiera eleganckich dodatków komplikujących kompozycję.
Gdyby figury dziewcząt były prezentowane na gładkim tle, pozbawione draperii, wówczas prawa strona portretu, zawierająca większą z nich, przewyższałaby jego wagę. Draperia, umieszczona po lewej stronie i zaklinowana przez duży trójkąt między figurami, równoważy kompozycję, wypełniając pustkę tła nad głową dziewczynki. Oświetlona część kurtyny z nachylonymi fałdami przełamuje monotonię pionów figur i krawędzi draperii, dzieląc tło na dwie równe części. Figury dziewcząt zwrócone w różnych kierunkach pod kątem do siebie; w tym samym czasie twarze tych dwóch są zwrócone na środkową oś portretu. Ożywia grupę i sprawia, że widz odczuwa rzeczywistość strefy przestrzennej, którą zajmuje. Dzięki tym technikom kompozycja przyjmuje wyraźny, wyraźnie widoczny charakter.
W centrum płytkiej ciemnej przestrzeni, wskazanej róg stołu z wygiętą nogą, kurtyną i liniami podłogi z desek uciekających pod ścianę, jest postać starszej dziewczyny. Pozuje do artysty, sumiennie prostując i wkładając dłonie w geście tanecznym, jakby “odpychając” się od ciemnej części przestrzeni i dążąc do jej jaśniejszej prawej strony. Jednak noga wystająca spod u dołu sukienki wydaje się narysować niewidoczną pionową linię, potwierdzoną przez twarz dziewczyny zwróconą w stronę widza. Ta linia kompozycji kontrastuje ostro z ogólnym obrotem dziewczyny na prawo.
Druga postać portretu – młodsza dziewczyna pozuje również do pozowania: pilnie ściska krawędź swojej skromnie zdobionej sukienki w pięści – jej lewe ramię jest prawie proste i wyraźnie wyznacza linię między figurami dziewcząt, które jednak nieco schodzą w lewo na dole płótna. W ręku położonym na krawędzi stołu jest biała róża: symbol młodości i cnoty. Jednak ta cała mała postać, pomimo potrzeby zachowania ceremonialnej łaski, oddycha dziecinną spontanicznością, ledwo ukrytą przyjemnością z pozowania. Szczególnie wyrazista uczennica: z podziwem patrzy na swojego starszego przyjaciela od dołu do góry. To spojrzenie oznacza jedną ze specjalnych linii kompozycyjnych portretu.