Ten obraz jest największym dziełem van Eycka po ołtarzu w Ghent. Ponownie, poczucie rzeczywistości w transmisji przestrzeni, światła i przedmiotów, a także wpływ obecności postaci, oddaje ducha widza. Stało się to możliwe dzięki specjalnym technikom technicznym, wyprzedzającym nowe „akademickie” reguły włoskiego malarstwa czasu, z którymi prawdopodobnie znany był van Eyck. Kompaktowa i symetryczna grupa figur otoczona jest kolumnadą w formie półkolistej absydy. Podstawy przednich kolumn nie są łączone z perspektywą podłogi. Ta rozbieżność jest zamierzona i jest konsekwencją schematu przestrzennego van Eyck, który opiera się na lokalnych punktach znikających. Ta metoda pozwoliła artyście stworzyć wrażenie prawdziwej dużej przestrzeni, która znajduje się obok widza.
System polega na podzieleniu planu zdjęciowego na kilka połączonych stref, a każdy z nich ma własny punkt zbiegu. Może nie być tak empiryczna i intuicyjna, jak się powszechnie uważa, ale stanowi konkurencyjną alternatywę dla włoskiego systemu z pojedynczym punktem zbiegu, który jest odpowiedni tylko dla przestrzeni pod mniej rozwartym kątem. Półkolisty łuk, który nie przekracza wysokości samych figur, podkreśla religijną funkcję pomieszczenia. Jednak przedstawione elementy architektoniczne nie tyle grają rolę ramy, co podkreślają gigantyczne proporcje figur.
Artystyczna architektura w stylu romańskim jest zadziwiająco podobna do nieobserwowanych chórów kościoła św. Donaciana, sądząc po ich obrazach z XVIII wieku. Układ całej grupy w chórze, a ołtarz służy jako tron Maryi Panny, wskazuje na sakrament Eucharystii. Dlatego kanon jest ubrany w komżę. Stolice pilastrów w ciemnej galerii przedstawiają epizody Starego Testamentu, w tym małe statuetki Kaina z Ablem i Samsonem z lwem na filarach tronu. Jezus i Maryja są nowym Adamem i Ewą, które są reprezentowane w niszach pod rzeźbami. Bohaterskie spiski obok świętego Jerzego symbolizują triumfalną walkę ze złem. Obok św. Donaciana znajduje się tajemnica Eucharystii, która staje się świętą uroczystością.
Kolumna za św. Jerzym wyraźnie różni się kolorem od innych kolumn. Dlatego van Eyck starał się symbolicznie wskazać na świętą walkę i krew Chrystusa. Trudno wymyślić lepszy przykład użycia symboliki w realistycznym obrazie. Rama jest przedstawiona w formie rzeźbionego kamiennego okna, na którym tekst jest wycięty w lewo, w górę i w prawo. Poniższy napis jest inkrustowany złotem. Zwolnienie liter daje to samo źródło światła. Widziany pod tym kątem zamrożony charakter sceny w kadrze manifestuje się: jest imitacją olbrzymiej kolorowej rzeźby z kamienia i metalu. Co ciekawe, postacie na obrazku tworzą oddzielne bloki kolorów: niebieski, czerwony, biały i złoty. Czy te kolory pokrywają się z kolorami herbu Brugii? Złoto, czerwień i błękit są również obecne na ramionach kanonu i jego rodziny oraz na dekoracyjnych elementach kaplicy. W życiu artysty ten obraz był tak popularny jak jego „Ołtarz Gandawy”. Wynika to z faktu, że była w kościele, a nie w prywatnej kolekcji, jak wiele innych dzieł artysty.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)