W drugiej połowie lat 30. Svetoslav Roerich miał wiele płócien namalowanych na temat życia i życia Indian. Prace te można przypisać do gatunku codziennego; w nich, dzięki romantycznemu podnoszeniu wizerunku codzienności, potwierdzane są trwałe wartości – radosna praca, miłość, życzliwość.
Svetoslav Roerich pokazuje piękno osoby zaangażowanej w pokojową pracę i śpiewa o swojej jedności z naturą. Sama struktura życia w wioskach Indii, która niewiele się zmieniła przez setki lat, wyraża duszę narodu indyjskiego, jego narodową tożsamość. Codzienna praca Indii, nieskomplikowane korzystanie z ludzi, ich tradycje, lojalność wobec domu, cicha radość z macierzyństwa, szczęśliwe dzieciństwo – wszystkie te historie pochodzą od Swiatoslava Roericha z codziennego życia.
Percepcyjny twórczy geniusz artysty, który za „małymi rzeczami” życia, jest w stanie dostrzec wielkość ludzkiej Istoty, czyni je znaczącymi i poważnymi. W codziennych scenach Svetoslav Roerich nie ogranicza się do zadania pokazania, jak dana osoba żyje. Uważa, że pytanie nie mniej ważne: dlaczego żyje człowiek?
Artystka ujawnia to „za co” poprzez filozoficzną refleksję i staranny dobór każdego szczegółu, który ma znaleźć życie na jego płótnach. Zdecydowanie usuwa szum codzienności z ludzkiej codzienności, która niszczy duszę ludzką i stawia na pierwszym miejscu wszystko, co kieruje ją ku poszukiwaniu sensu ludzkiej egzystencji, świadomości świętego obowiązku wobec daru życia.
Krajobraz Światosława Roericha nie staje się tylko przedmiotem kontemplacji. Dla artysty nie ma „martwej natury”. Pod jego ramieniem żyje z osobą i dla osoby. Piękno natury nie tylko daje przyjemność człowiekowi, ale także go zobowiązuje.
Szczyty górskie oddychają nieubłaganie i wołają o ten wyczyn, ogromne horyzonty przyzywają do nieznanego, niebiańskie płomienie zapalają serce z wiarą w piękność. Svyatoslav Roerich zapoznaje nas z majestatycznymi krajobrazami Indii, z obyczajami swoich narodów, ze wspaniałą i starożytną kulturą.