Obraz holenderskiego malarza Rembrandta van Rijna “Danae”. Wielkość obrazu to 185 x 203 cm, olej na płótnie. Ten historyczny obraz został przerobiony przez malarza w latach 1646-1647. Danae, córka króla Argos, Acrisius, zgodnie z mitem, po katastrofalnej prognozie wyroczni, została uwięziona przez ojca w niedostępnym lochu, ale władca Olympus Zeus, rozpalając jej miłość, przeniknął do Danae przez lekką dziurę w postaci złotego deszczu.
Temat ten był ucieleśniony przez renesansowych artystów i holenderskich manierystów w dwóch różnych wersjach ikonograficznych; Rembrandt kontynuuje w tej pracy linię tak zwanego “rodzaju kurtyzany”. Ale co zrobił Rembrandt na tym zdjęciu? Najpierw artysta spuścił tutaj obraz złotych monet, motywu sprzedaży miłości. Tylko cudowny blask światła oświetla ciało opalizujące tonami kości słoniowej.
Motyw staje się bardziej intymny, traci rozgłos i zdobywa ukrytą i łatwowierną ludzkość. Nawet ciało kobiety nie ma ogólnie akceptowanych cech. Jest bardzo indywidualny, jego pozycja – przez przypadek, z rozwartym brzuchem, klatką piersiową, z nogami pokrytymi pokryciem, bardzo różni się od dawnego ideału piękna. Ponadto jest to natychmiastowy, niepowtarzalny efekt światła, który obrysowuje ciało, otula go ciepłymi przezroczystymi cieniami i tworzy własną przestrzeń. Chroni ciało, nie ukrywając go.
Obraz staje się więc bardziej niż kiedykolwiek sceną, dialogiem. Każdy gest, każda ekspresja, każdy ruch ciała Danae sugeruje niewidzialnego partnera, kobieta na łóżku jest przeznaczona dla niego, tylko on. “Zamiast deszczu, jest złote światło, uosobienie szczęścia, miłości, wybawienia. .
Najnowsze badania rentgenowskie wykazały, że taka głęboka spirytualizacja obrazu i całej sceny jest wynikiem późniejszego przetwarzania. Okazało się, że wraz z innymi znaczącymi zmianami twarz i włosy w oryginalnej wersji należały do innego modelu.
Pierwsza, nagrana wersja została stworzona pod wyraźnym wrażeniem twarzy Saski, ostateczny obraz prawdopodobnie przekazuje cechy Geertye Dirks. Dlatego jest możliwe, że ten głęboko wewnętrzny i zmysłowy obraz, z jego przyjemnym i pociągającym gestem Danae, ma swój sekret: “Tak więc na tym obrazie losy Saskii, Geertiera i Rembrandta są ze sobą ściśle powiązane”. W rzeczywistości, Saskia umiera z powodu choroby w 1642 roku, pozostawia syna Rembrandta, Tytusa, jedynego ocalałego dziecka.
Pod koniec tego samego roku Rembrandt wziął do domu młodą wdowę trębacza Geertiera Dirksa, który wkrótce przejął obowiązki gospodyni domowej i, odpowiednio, cywilnej żony artysty. Siedem lat później Geertier Dirks opuszcza dom, uwalniając miejsce obok artysty młodego Hendrickje Stoffels, który był dziesięć lat młodszy od niej. Następnie doszło do sporu wokół zarzutu Geertye dotyczącego naruszenia obietnicy Rembrandta o ślubie oraz ozdób z dziedziczenia Saskia, które Rembrandt po raz pierwszy dał Geertiemu, a później wziął.
Rembrandt bardzo szybko rozwiązuje ten spór: w 1650 roku, za zgodą brata Geertiera i aprobaty burmistrzów Amsterdamu, na swój własny koszt Geertye Dirks uwięziła miasto Gauda przez dwanaście lat. Ale już w maju 1655 r. Ona, chora, dzięki staraniom swojej dziewczyny Edam i pomimo gwałtownego oporu Rembrandta, jest na wolności. Rok później Rembrandt uwięził jej brata w długach więzienia z powodu braku zwrotu pieniędzy.